Ben Waber, president en medeoprichter van Humanyze, werd geciteerd in het artikel in de New York Times Magazine getiteld “Wat als thuiswerken doorgaat... voor altijd?” door Clive Thompson.
Ben Waber, de president en mede-oprichter van Humanyze, heeft zijn carrière besteed aan het volgen van patronen in hoe werknemers communiceren en hoe deze verband houden met de gezondheid van bedrijven; Humanyze maakt software waarmee een organisatie in kaart kan brengen hoe de communicatie intern verloopt. Waber vermoedt dat op de lange termijn de cultuur en creativiteit van een bedrijf in een remote setup dreigt af te nemen, omdat dat de manier verandert waarop een organisatie tegen zichzelf praat. Met name de 'zwakke banden' binnen een bedrijf kunnen rafelen.
"Sterke banden" zijn mensen in je leven met wie je vaak praat, zelfs dagelijks. "Zwakke banden" zijn de mensen met wie je zelden communiceert, misschien 15 minuten per week of minder. Toen de pandemie toesloeg, analyseerde Waber de gegevens van de bedrijven van zijn klanten en zag hij twee dingen. Een daarvan was dat sterke banden sterker werden. Normaal gesproken was 45 procent van de tijd die iemand besteedde aan communicatie met collega's - online of face-to-face - met hun vijf sterkste banden. In de eerste weken van de lockdown lag dat cijfer boven de 60 procent. Dat is logisch: "Je bent gestrest door je werk, en dit zijn de mensen die je heel goed kent, dus je zult waarschijnlijk meer met ze praten", vertelde Waber me. Dat is gedeeltelijk de reden waarom de productiviteit zo hoog is gebleven.
Maar de zwakke banden waren verslechterd. Het contact van werknemers met meer verre collega's was 'van een klif gevallen' en daalde met 30 procent. Wat weer logisch is: als je maar zoveel tijd hebt om te communiceren, moet je iemand laten vallen.
Maar Waber stelt dat het juist die zwakke banden zijn die nieuwe ideeën creëren. In het verleden hebben bedrijven een aantal van de grootste nieuwe ideeën zien ontstaan, zegt hij, toen twee werknemers die gewoonlijk niet met elkaar praatten, toevallig met elkaar in contact kwamen. Dat is minder waarschijnlijk als iedereen op afstand is.
Je zou je kunnen voorstellen dat technologie mensen in die silo's met elkaar zou kunnen verbinden, zodat iedereen met iedereen kan praten. Maar in de praktijk doet het dat niet. “Er is het idee dat, zoals, Kun je met niemand in het bedrijf Slacken? Natuurlijk kan je dat. Maar dat doe je niet: je gaat niet zomaar iemand een bericht sturen. Terwijl je die mensen wel eens tegen het lijf zou lopen als je op kantoor zat”, zoals in de kantine, bij een afterwork event of als je 's ochtends in de rij staat voor de koffie.
Waber voorspelt dat bedrijven hun doel zullen blijven bereiken en productief zullen blijven, terwijl ze gedeeltelijk - of sterk - op afstand blijven. De echte schade zal een jaar of twee later sluipen, naarmate de kwaliteit van nieuwe ideeën minder gedurfd en minder opwindend wordt. Hij vermoedt ook dat de algehele samenhang van werknemers, hoe goed ze elkaar kennen, eronder kan lijden. "Ik denk dat we alleen deze algemene verslechtering van de gezondheid van organisaties gaan zien", zegt hij.
